Зноў з табою згоды не знайшлі,
Зноў між намі ростань і варожасць.
Як запозна мы заўжды варожым
Аб часах, якія адыйшлі.
Мне б ад слоў балючых уцячы,
Уцячы ад крыўдаў і мапылак,
Сэрца, пэўна, стук свой супыніла б
На тваім суцішаным плячы.
Мне б цябе, каханая, абняць,
Хай нас ціша зноўку запалоніць...
Хіба змог бы рукі я адняць
Ад тваіх працягнутых далоняў?
Галоўная » Уладзімір Марудаў