Вершы пра каханне

З цяжкое вандроўкі
і пёкся, і мок —
да вокан сяброўкі
імчыць матылёк.

З далёкага краю
так лёгка ляціць —
сяброўка чакае,
сяброўка не спіць...

He знае вандроўнік,
што тоўстае шкло
закрыла ўваход
у краіну Было,

што ў светлым куточку
пад назваю Ёсць
ён сёння паўночны
няпрошаны госць.

...З верай святою
ў любоў і святло
ляціць матылёк
на халоднае шкло.

Адгарэла любоў —
адзін счарнелы падмурак.
Яго мулкія камяні
не паносіш з сабою,
таму
маўклівымі вечарамі
і стварыў я музей Кахання.

Мноства людзей
прыходзіла ў гэты музей.
Адны абураліся,
другія смяяліся ці плакалі —
мне было ўсё роўна:
толькі не чапалі б рукамі...
I ўсё ж я музей не збярог —
прапалі ўміг экспанаты,
калі да мяне на парог узышла ты…

Дык чаму ж я ліст не напішу
той дзяўчынцы, птушцы басаногай,
што так рана раніла душу
і так позна выйшла на дарогу.

Ці ж забыты: лёгкая смуга,
над далінай стомленыя хаты,
і юнацтва сумная туга,
і кахання прывідныя шаты?..

Ці ж не помню: кнігавак сям'ю,
боль ад песні жаласнай і шчырай,
нібы я каханую сваю
адпраўляў за кнігаўкамі ў вырай?..

...У краі далёкім залатым,