Цябе ніколі не было.
Аднойчы я цябе прыдумаў:
Любові запаліў святло
Над цёмным непарушным сумам.
Здзіўляўся мары, як дзіця.
Фантазію сваю галубіў.
А ты — прыйшла. Сама. З жыцця.
— Люблю, — мне прашаптала, — любы...
I згасла дзіўнае святло...
I я тады спытаўся з сумам:
— Цябе ж ніколі не было?..
— Была... Раней, чым ты прыдумаў...
Дай прачнуцца ў тваіх далонях!
Дай забыцца ў тваіх вачах!
Хай да смерці мяне палоняць
Думы светлыя па начах.
Нават раніцы я не рады.
Я люблю гэты боль начэй.
Дай мне вытрымкі, дай мне рады
He закрыць на цябе вачэй.
Як дажыць гэты дзень да ночы,
Ноч пражыць з табой давідна?
Асляпі мне далонямі вочы —
Ты да дня мне адна відна.
Дзякуй, дзіўная, за каханне!
Дзякуй, юная, за любоў!
Да былога няма вяртання.
Я ж вяртаюся зноў і зноў.
He забылася. He збылося.
He збалела да гэтых nop.
Чую ноччу я адгалоссе...
Днём даймае мяне дакор.
Што ж, няхай на паўвека — суму!
Што ж, няхай на жыццё — бяды!
Пра цябе саграваю думу,
Як цябе саграваў тады...
...Я з губ тваiх любовi п'ю атруту –
I цноты шаўкавiстая мяжа
Паволi тлее, нiбы губка труту,
Пакуль душы даможацца душа...
Цячэ спакусны мёд гаркавай плоцi
Скрозь соты ацяжэлыя грудзей,
I цела твае ў кожным павароце,
Як цецiва нацятая гудзе...
Душа перакладае шэпт шалёны
Душы – i намагаюцца наноў
Высокiх рук заплеценыя кроны
Высмоктваць сок з глыбокiх каранёў.
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь