Зіма праклінае вёсны.
А я праклінаю памяць,
Што здолела мне данесці,
Што ты для мяне
Радасць.
Вачэй залацінкавых тоні
Мне мрояцца ў жудасцях ночы.
Ніхто словам мне не паможа
Ды памагаці
Ня хоча.
Я рукі да зор узнімаю
І чую іх ціхія шэпты.
Сівер змяняецца сонцам...
Каханне становіцца небам.