Наша сустрэча была недарэчнай.
Цемра імгліста ахутала плечы.
Светам вачэй наталяліся душы,
Стукалі ў такт сэрцы так непарушна.
Ты мне казала, што зноў пакахала,
Толькі кахання для нас будзе мала.
«Водар злачынстваў у вашых пачуццях», –
Нам гаварылі і строгія людзі…
Свет ліхтароў па-над цемрай дарогі
Вёў нас далей у жыццё без трывогі.
Ноччу гарэла на вуснах каханне.
Як птушка, радасць маладосці
Ўжо адлятае ў чарадзе.
Што ж, да душы самотнай у госці
Іду насуперак нудзе.
Ёсць у мяне адно жаданне:
Душы самотнай расказаць,
Як гэта – прачынацца раннем,
І засынаць пад зарапад.
Пашчасціць можа з ёй калісьці
На восеньскі ступіць сувой
І патануць у медным лісці,
Засыпаўшыся з галавой.
Мне падарункаў лепш не трэба
Ад той душы, што сніцца ў снах,
Лепшыя пачуцці
Засталіся ў сэрцы
Ад тваіх чароўных
Песняў, слоў-суквеццяў.
Часта адчуваю
Сумную выяву,
Не забыць ніколі
Любых, светлых мараў.
А на сэрцы ззяюць
Ад кахання раны,
Што вясновай песняй
Былі мной спатканы.
Адкажу падзякай
За любоў мінулых,
Не крануўшых думак
Першых, любых...