Вершы пра каханне

Ты не спіш. І гэта вельмі добра.
Бо не сплю пакуль яшчэ і я.
У акенца свеціць месяц-поўня
І глядзіцца зорачка мая.
Самая вялікая. Ты бачыш?
Зараз — у вачах яна тваіх.
Ты не спіш — і гэта вельмі добра.
Бо кахаць найлепей — удваіх...

Калі ўсміхаюцца зоркі,
А сэрца трапешча ў грудзях,
Бы птушка ў няволі гаротнай —
Каханню пракладзены шлях.
Калі ўсміхаюцца вочы,
А вусны чакаюць-маўчаць
Пяшчотнага слова-прызнання —
Каханне пара сустракаць.
Змыкаюцца цяжка павекі,
Ды сон не прыходзіць зусім.
І зноў гучаць ціхія крокі...
Даводзіцца жыць ужо з ім.
Каханне, святое каханне!
Душа ляціць аж да нябёс...

Хлопец на спатканне запрасіў дзяўчыну.
Так хацеў застацца з любай — хоць хвіліну!
Толькі звечарэла, ён пачаў збірацца,
Рукі аж дрыжэлі — як не хвалявацца?!
На месца сустрэчы раненька явіўся,
Паглядзеў навокал — ці не памыліўся?
Раптам чуе крокі. Вось яна, нарэшце!
Запрасіў на лаўку любую прысесці.
Ціха размаўлялі і глядзелі ў вочы,
Вусны цалавалі под покрывам ночы.