Ты помніш, як чэрвеньскай ноччу
Мяне без ніякай прычыны
Спытала, зірнуўшы у вочы:
— Ці можа заплакаць мужчына? —
Што мог адказаць на пытанне
Табе я сур`ёзна ці жартам?
Ішло са мной побач каханне,
Са школы ішло з атэстатам.
І мары цудоўныя нёс я,
Хацеў і спяваць і смяяцца.
Дый сорамна думаць пра слёзы,
Калі табе васемнаццаць.
Пасля на канікулы разам
Цягнік нас прывозіў улетку.
Пытанне ж чакала адказу,
А час пралятаў непрыкметна.
...Ты помніш расстання мінуты.
— Паеду з другім, — ты сказала.
Прыйшоў я тады з інстытута
І моўчкі стаяў ля вакзала.
Стаяў і глядзеў на калёсы,
Вагон твой праводзіў вачыма.
І горка ўсміхаўся праз слёзы,
Таму што не плача мужчына.