двурым
Ці час праведзены ў журбе,
Ці ў весялосці цэлы вечар,
Ці то зусім заняцца нечым,
Ізноў я чую ля сябе
Твае аголеныя плечы.
Ты абяцаў. Схіляўся бэз.
А кветкі, нібы тыя свечкі…
Гарэлі вусны. Кляўся:
без
Мяне не быць тваім сустрэчам.
Прайшлі гады – я без цябе…
Гавораць: час усё залечыць.