Даўно адспявалі дажынкі
І восень пастукала ў вокны.
Хвалююць няўмольна дажджынкі,
А любы далёка, далёка.
Няўмольна галінка па шкельцы
Каторы раз шкрабянула,
Нібыта па саменькім сэрцы
Вострым чым разанула.
Штовечар, штоночы просяць
То вецер, то дождж у хату
Пусціць іх, нашэптваюць: “Досыць
Чакаць незвычайнага свята”.