К.У.
О, як патрэбен побач блізкі,
Хто мог бы шчыра прыгарнуць.
Нарэшце, зблізіліся ў Мінску
Дзве адзіноты у адну.
Як нітачка з іголкай, разам:
Плячо хінецца да пляча…
Дай мне салодкі лёс адразу,
Дазволь аб горкім памаўчаць.
К.У.
О, як патрэбен побач блізкі,
Хто мог бы шчыра прыгарнуць.
Нарэшце, зблізіліся ў Мінску
Дзве адзіноты у адну.
Як нітачка з іголкай, разам:
Плячо хінецца да пляча…
Дай мне салодкі лёс адразу,
Дазволь аб горкім памаўчаць.