Па радні і сольная, і хлебная,
І характар, пэўна ж, залаты.
Оды ж, як заўжды, табе хвалебныя,
Мне – настрой самотнай сіраты.
Ненавісная заўсёды ў шчырасці,
Я квіток на наш цягнік згублю.
Бо дарогі мне з табой не вынесці,
А назад квітка я не куплю.
Так і застануся на пероне я,
У людскім натоўпе – і адна.
І падміргвае мне горкая іронія
З кожнага вагоннага акна.