Ты думаў: без цябе памру
Ці знікну недзе ў сутарэннях.
А я, вітаючы зару,
Каханне ўспомню – як здарэнне.
Там, дзе прапаў сцяжынкі след,
Па ёй нібы і не хадзілі,
Дзе сціх кахання мілы шэпт,
Відаць, аб шчасці і не снілі.
І неба чыстае – як шкло –
Пасля майго з табой расстання.
Я не шкадую, што прайшло,
Хвалююся, што з намі стане.