Рандо
Лагода мне твая – прыгодай.
Зноў абвяргаючы нявіннасць
Маёй жаночае прыроды,
Чакаю я, калі абдымуць
Далоні моцныя… Нязгоду
Маю спыні ў адну хвіліну.
Дай сэрцу тую асалоду,
Каб там жыла штодзень гасцінна
Лагода.
І думка, што ты ўсё ж адзіны,
Няхай мне будзе ўзнагародай,
Напэўна, так і быць павінна,
Мне гэтых дзён не будзе шкода.
Так добра, што ўсяму прычына
Лагода.