Не Ева – Ліліт была першай
Жанчынай і жонкай Адама.
Яна для каханага вершы
І нават паэмы складала.
А вечарам, як стамляўся
Жвавы агонь у пячоры,
Доўга, бывала, не ляжа –
Глядзіць і глядзіць на зоры.
І што зусім абурала
Адама, адзінага сведку, -
На свежых гаршках малявала
Агністыя райскія кветкі.
“Навошта табе кветкі тыя?
Ад кветак гаршкі не мацнеюць!”
Адкіне кудзеркі густыя:
“А людзі ад іх разумнеюць!”
Быў першы развод не гучны…
Бог шкадаваў мужчыну:
Сам ляпіў, як падручны,
З ягоных рэбраў жанчыну.
Ева была пакорай –
У простых гаршках варыла,
Дзяцей гадавала, пра зоры
Ніколі не гаварыла.
А толькі Адам начамі
Хадзіў блукаць у тых далях,
Дзе песні Ліліт гучалі,
Гойдаўся човен на хвалях.
Па сёння яму ўсё сніцца
То росны слядок, то спевы.
Па сёння Адам мітусіцца
Паміж Ліліт і Евай…