Заблыталася сонца ў валасах,
Ты вуснамі лавіў касыя промні,
Не думалі з табою пра пасаг,
А ўвогуле, ці думалі? – Не помню.
Трава схіляла пасмы да зямлі,
І краскі за каханнем цікавалі,
А ты, укленчыўшы, аб блізасці маліў,
І толькі рукі згоду адмаўлялі.
Лагодна так, насуперак таму,
Што ў сэрцы непарыўна віравала…
Шкадую часта, думаю, чаму
Парывам узаемным адмаўляла?
Гуляе сонца зноў у валасах,
Я ўсё да дробачкі з тых заляцанняў помню.
Гады мае – асноўны мой пасаг
Ды ля вачэй і вуснаў здрада промняў.