Вершы пра каханне

Не ўсе збылося, жыцце адбылося…
Рэальнасць і памяць пераплялося!
Навошта нахлынула? Сэрца параніць?
Ускалыхнула юнацкую памяць!
Усе адбылося і шэпча мне жыта…
Не кайся, не трэба, жыцце ж не пражыта!
Прайсці немагчыма ні разу не ўпасці
А ў сорак гадоў ужо розум не ўкласці!
Душа забалела , навошта так раніць?
Ты што ж нарабіла, юнацкая памяць?
Жыві як жылося – не кайся не трэба.
Шаптала над Сцвігаю белая верба
Усе адбылося
Было ўсе як трэба?
Дзякуй табе, белалістая верба?