Вершы пра каханне

Свой лёс па рамонках любові –
Вятрыска выгуліваў далі:
Пялёсткамі шчасця не зловіш!
Насіўся вецер па зямлі,
насіўся вецер…
Там двое ўлюбёных стаялі
Ў рабінавай чырвані дня –
Абшарыў вятрыска абшары,
Прылёг адпачыць на губах.
Насіўся вецер па зямлі,
насіўся вецер…
Ад шэпта іх губы дрыжалі,
Ад сэрцаў зыходзіў давер.
Мароз на ваконнай скрыжалі
Акрэсліў лазуравы верш.
Насіўся вецер па зямлі,
насіўся вецер…
Шпакі прыляцелі ў нядзелю.
Пад срэбраны звон ручаёў
Каханыя песню запелі
На ростанях зорных вятроў.
Насіў вятрыска зноў і зноў
словы любові.