Тут… Тут… Тут…
Маўчаньне…
Перагуды…
Твой голас у забыцьці,
Так цяжка і так соладка ў цішы…
Здаецца…
Няхай цягнулася б заўжды,
То забыцьцё нямое.
І не балюча ўжо нідзе:
Яно павольна рух бярэ,
Агортвае смугою.
І напявае пра каханьне,
Варункі ўтварая,
Для мараў вычварных маіх
Табой, Настусь, працятых,
Адной табою…
Ды пачынае шчыміць сэрца,
Прыціснутае скабамі нямымі.
І віядук сарвецца,
Ды паглыне цясніна
Маўчаньнем вусьцішным сваім…