Ты казаў, што мужчыны
не плачуць…
А твае даражэйшыя
вочы
Былі сёння ў слязах,
не йначай.
Ці прасохнуць яны
да ночы?
Ты казаў, што мужчыны
сумуюць…
Колькі ж суму жыве ў тваім
сэрцы,
Што ты плачаш, што вочы
губляюць
Кроплі мора і робяць
азерцы?
Твар мой пот твой абмыў
халодны,
Гэта нам падарунак
важкі.
Толькі слёзы, пралітыя
родным
Больш кранулі душу, дыхаць
цяжка.