За пенкнай паненкай аж душа сумуе,
Як тая зязюля, жаласна кукуе.
Як не бачу панны, жыццё мне — магіла,
Бардзо болі глова — уцякае сіла.
Дам я тобе зэгар — а велькі, як рэпа,
Нех пшы твоім сэрцы завшэ моцна клепа,
Хай напамінае, цо я ці поведзял,
Што і ўдзень і ўночы — неспакойне седзял.