Сказалі ўслед жанчыне: “Вось яна!”
Ды не рашыліся дагнаць.
А ў час сваёй жыццёвай восені
У цвёрдым пошуку – спазнаць!
І зашаптаць, нарэшце: “Мілая”,
Цалуючы натхнёна твар,
Яна б адчула сябе з крыламі,
Заваражыўшыся без чар.
Была б і добрая, і чулая,
Сама – і казка, і вясна…
Але тады – ці праўда? чула я,
Калі жанчына – не адна.