Я глянуў — і знямог:
У косах сонца золатам
Акрэсліла слядок.
Там сонечныя зайчыкі,
Вясёлкі пераліў.
Я дакрануўся пальчыкам —
Нічога не злавіў.
Мядзьведзіца Вялікая
Згубіла зоркі дзве.
Па небе блудзіць, клікае —
Не знойдзе іх нідзе…
А дзеці той Мядзьведзіцы
Не ў вышыні цяпер —
У завушніцах свецяцца,
Падораных табе.
Я рукі ўперад выцягну —
Застукаціць у скронях:
З нябёсаў зорка вечнасці
Не падае ў далоні.
І вочы незабудкамі
Глядзяцца ў сэрца мне.
Вясёлымі мінуткамі
Маё жыццё міне.