Ты мене закружыў у карагодзе...
Верагодных пачуццяў і мараў.
Я казала табе: можа годзе?
Але ты распаліў шмат пажараў.
Ты парай што рабіць,
Зразумей маю душу.
Можа сэрца забыць
Аб усим я прымушу?
Шчасця шмат не бывае,
Нават мне не кажы,
Але ўсё астывае
На апошняй мяжы.
________________
Часам кроплі кахання знікаюць бясследна...
Мы не ведаем як і калі іх знайсці.
Замчышча з пачуццяў збудавала:
Марыла каханне зберагчы.
I ўсяго мне падавалась мала,
І хацелась часам уцякчы.
Не таму што не хапала моцы,
Не таму што верыла ў лёс,
А таму што ты мае пачуцці
Разам з сэрцам на радзіму звёз.
Ты жывеш далёка не за морам,
Але штосьці стрымлівае нас.
Я прашу: давай паверым зорам –
Будзем разам крочыць на Парнас.
Будзем жыць, кахаць і верыць,
Паміж намі засталась адлегласць
Замест слоў і пачуццяў моцных.
Адзін дзень для мяне як вечнасць:
Нбы нітка у старых кроснах.
Паміж намі застаўся подых
Навальніцы твайго кахання.
Я цябе разглядала ў зорах,
Каб хутчэй мне забыць пра растанне.
Ты казаў што ты быў шчаслівы.
Але вось паміж намі прорва.
Лёс бывае такі хлуслівы,
Што знікае надзея на словы.
Паміж намі цяпер надзея,
Ты мяне навучыў любіць,
Верыць зноў, спадзявацца разам.
Гэта штосці большае, чым любоў,
Гэта нібы пытанне ўсім адказам.
Гэта нібы люстэрка наадварот.
Тое, што не пабачыш адразу.
Гэта да сэрцаў усіх зварот:
Да майго, да твайго. Да нас разам.
На палотнах душы мы шукаем адказы,
У абстракцыі думак блукаем уначы.
Шмат чаго не патрэбна казаць адразу-
Лепш па кроплі, каб скарб зберагчы.
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь