Жалезны стол. Вам так нязвыкла.
З усіх бакоў трымаюць вас.
Расколваецца ад крыку
у акушэркі галава.
Што ж, рукі мы заспіртавалі,
і нам цяпер патуг чакаць.
Крычыце, як да вас крычалі
і будуць пасля вас крычаць.
Вы самі з вёскі. Вам семнаццаць.
Дацэнт вас прыпісаў у Мінск.
Былі за няньку. Усміхацца
вам стаў таго дацэнта сын.
Што ён жанаты быў, — вы зналі.
Не набіваюся я на дружбу,
Позна пісаць такія лісты.
Недзе ж далёка кашулі мужу
I дачцэ кашулькі мыеш ты.
Абмываючы пеннае мыла,
Выціраючы пот, што на лоб узбег,
Ты мяне, такога маўклівага,
Ці успомніла хоць на смех?
Што ж... успомніць мяне магла ты...
Усё ж вучыліся мы гады.
Нават палена сукаватае
Ўспомніць можна сяды-тады.
Кім я быў табе? Проста нехта,
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь