Калі згубіліся ў сусветнай мітусні
І думкі-ветры галаву туманяць,
Не паспяваеце раскідваць камяні —
Пакіньце час яшчэ на адзін танец.
І зацвітуць чырвона-жоўтыя палі
На музыкальна-рамантычнай глебе,
І калі ногі будуць танчыць на зямлі,
То душы будуць абдымацца ў небе.
І прыйдзе ў рухі светлы, радасны спакой,
Цяплом ахутае, прыемнай цішынёй,
І, можа, гэта — ваш шчаслівы шанец.
Па руцэ як па рацэ,
Пачуцці мае плывуць.
Па руцэ як па рацэ,
Мне далонь не зварухнуць.
З ночы вочы не звяду,
Усё чакаю я цябе.
Адганяю так бяду,
Запрашаю да сябе.
Па рацэ як па руцэ,
Ты плыві, плыві хутчэй.
Па рацэ як па руцэ,
Дакраніся да дзвярэй.
З ночы вочы не звяду,
Цябе бачыла ў снах.
Як з крыніцы п'еш ваду,
Як глядзіш на Млечны шлях.
Я часта цябе падвозіў
I цалаваў у вочы.
Стаялі асеннія дні і
Ночы.
Ноччу ты мне шаптала,
Што гэтак заўсёды будзе.
Зайздросцілі нам нямала
Людзі.
Аднойчы ты мне сказала,
Што бачыла недзе сяброўка,
Як іншая пацалавала
Вусны мае,
Чартоўка.
Я моўчкі стаяў і слухаў
Не адказаў нічога.
А потым я развярнуўся,
Паехаў сваёй
Дарогай.
На твары тваім слёзы,
У каве маёй промні.
Ніколі не шкадуй
Пачуццяў для другога,
Калі нават адтуль
Не здзейсніцца нічога
І перашкодаў многа –
Ўсё роўна ты рабі
Так шчыра для ўнутры
Цябе і яго Бога.
Не ведаешь, калі
Хвіліна прыйдзе знікнуць.
Пакуль жывеш, жыві,
Але не страхам звыклым.
Калі ўжо адчуваеш
Магчымасці аддаць,
То не шкадуй гучаць
Пачуццямі, што маеш.
Пачуй мой подых, пачуй быццё,
Пачуй маё сэрца - у ім жыццё.
Ня ведай, што будзе, забудзь, што было,
Пачуй кожны крок і зірні на сьвятло.
Бывай, мая кветка, бывай, мой спакой!
Я адлятаю, шкада, не з табой...
Ты не сумуй - я хутка вярнуся,
Бо ў сэрцы каханне і я не баюся!
Не слухай, што скажуць кепскія чуткі!
Згарнуцца нябёсы, пападаюць зоркі
І знікне увесь сьвет, нават існасьць і час,
Неба зноў дажджом спадае,
Кроплямі табе спявае
Шчыра блаславенне.
Апускаецца на плечы
Пажаданнямі і шэпча
Цёплынёй струменя.
Аддае ўсё, не марудзіць,
Не трымае і не будзе
За цябе трымацца.
Неба самадастаткова.
Ты яго умыйся словам,
Каб наноў стварацца.
Тваім марам больш дасць моцы.
Калі шчыра, то бясконцы
Ад малітвы слодыч.
Неба побач ёсць заўсёды,
Неназойліва, бязмоўна…
Жыццё незвычайнае гэта
З Богу вядомай мэтай,
Тваім каханнем сагрэтае,
У маім з'явіўшыся сне.
Жыццё сапраўды вялікае
З надзеямі шматлікімі
Для нас нябёсы блакітныя
Спусцілі ў сілы твае.
Жыццё, што бязвіннае, чыстае,
З тваімі, маімі рысамі,
Агульным кампрамісам,
Каб нас аб'яднаць мацней.
Гэта жыццё зусім новае,
Нашай пяшчотай створана
І свету яшчэ не знаёмае,
Што зараз жыве ўва мне.
Сонца шэпча цёплай казкай,
У паветры водар мёду.
Ён апоўдні ля ўваходу,
Як дамовіліся разам.
А яна настрой на плечы,
Лёгка ўніз па тых прыступках
І ляціць натхнёна, хутка.
Так жаданая сустрэча.
Сапраўды, любоў ніколі
Адзіноты не трывае.
І пачуцці ўсе ствараюць
Кожны раз прынамсі двое.
Як бы выгляд ні рабілі,
Шчасце ад таго залежыць,
Ці ў стасунках з бліжняй вежай
Супакою, згоды крылы.
Хацеў бы расказаць наступную гісторыю:
Пра дзяучыну, якую сустрэў,
Якой была яна цудоўнаю.
Хто бачыў адразу б мяне зразумеў!
Вочы што два васількі!
Блішчалі як сонца ў адлюстраванні ракі..
Бачылі зоркі на небе?
У параўнанні з усмешкай гаслі яны!
Моцна за руку яе я трымаў,
Але ўтрымаць не змог..
Сэрца яе ўкраў хлопец другі
Злодзей, якому чорт дапамог.
Ужо даўно згубіліся дарогі,
Якія ў маладосці ішлі да нас.
Пацерліся аб быт трывогі.
Каханне знёс імклівы, жорсткі час.
Сапраўдныя пачуцці засталіся,
Бясспрэчна, ціха ў сэрца заляглі.
Дарогі нашы, што ж вы разышліся,
Гармоніі каханню не далі?
Жадаю на імгменне сапраўды сустрэцца,
У вочы любыя таемна зазірнуць,
Пайсці і больш не азірнуцца:
Назад каханне болей не вярнуць.
Я цябе затаю.
Між няроўнымі ўдарамі пульсу,
Між імёнаў, забытых сябрамі,
між сьпісаў хвароб.
Я цябе прапушчу паўзь сябе –
як някліканы сон, як спакусу.
Столькі шчасьцяў было не наяве –
і лепш не было б.
Я цябе не крану –
не зьнявечу чужой адзіноты.
Не крану – і ня здраджу,
ня кіну, спаліўшы масты.
Я цябе прапяю – як умею,
губляючы ноты.
Толькі Поўнач пачуе
запойны фальшывы матыў.
Прыцягвае нязведанае,
І маніць неразгаданае,
Кахаю я заведама,
І не дружу з пагардаю…
Сцяжынкай ненатоптанай
Іду у часы няўмольныя,
Дарогі – пяскі сопкія,
У рытвінах, выбоінах.
Саломкай не засцелены
Грудочкі без пад’ёмнікаў.
Жаль ветрыкам навеяны…
І Сад мой – без садоўніка.
А скроні ўжо пабелены,
І побач роспач топчыцца,
Ды што жыццём пасеяна
Любіць усё болей хочацца!
Copyrіght: А. Якубоўская
Дай жыцьцю непрывязана віцца,
За плячыма да часу пакінь
Сумны дым, залацінкі ў карыцы
І падступна бязьвінную сінь.
Ці ня досыць трапляцца ў пастку
Выпадкова спатканых вачэй?
Хоць ня выбыў з гульні юнацкай
Назаўсёды - счакай яшчэ.
Лёс пасьпее твой сьвет нанова
Зь неспазнаным сусьветам сшыць.
Марны клопат - шукаць палову
Для загоенай цэлай душы.
Шчырым позіркам сваім
На цябе гляджу я.
Стаў каханым ты маім,
Я гэта сэрцам чую.
Сваё жыццё з тваім жыццём
Так мару я звязаць,
Хачу назваць цябе сваім,
Хачу цябе кахаць.
Удзячна лёсу я за тое,
Што ты на свеце ёсць,
За тваё сэрца залатое,
За тайнае за штось.
З табою побач быць хачу,
Табе ў жыцці дапамагаць,
І дорага я заплачу,
Каб тваёй любай стаць.
Сцяжынку, што к табе вядзе
Нікому не магу
я падарыць натхненне.
Так, з мараю маёй
не згаварыўся лёс.
Хацелася б, каб быў
са мною побач геній,
хоць некалькі хвілін
за ўсё маё жыццё.
Падзелены, на жаль,
мы рознымі вякамі.
І час яго прайшоў,
як не было мяне.
На сто гадоў назад
я адашлю каханне,
як мёртвай зоркі след —
нязгаслы шле прамень.
Я прыйшла да цябе на сустрэчу,
Хоць не клікаў мяне і не зваў.
Усхадзіўся за вокнамі вецер,
Кроплі першыя з неба паслаў.
Так даўно я не чула твой голас,
Сумавала ў разлуцы адна.
Дождж лінуў і застукаў у вокны,
Я пагляду чакала твайго.
Ты зірнуў і чаканнем свяціўся,
Хоць прыход нечаканым мой быў.
Дождж цішэў, адыходзіў, канчаўся,
Смутак нашай разлукі змываў.
За коску дружна ўсе цягалі
Гарэзы ў школе хлапчукі,
Чым ёй расці дапамагалі,
Што зараз вынік вось такі:
З паднятай горда галавою
Ідзеш – адцягвае каса.
Багаты ёю залатою
Казаў: “Не трэба мне й пасаг.”
“І хоць ад нашага вяселля
Адтанцавала шмат гадоў,
Я ад касы тваёй касею,
Нібы ад хмелю, быццам дождж.”
“Я разлюблю цябе адразу,
Калі намер ты здзейсніш свой.
Вось паспрабуй касу абрэзаць –
Памяці С.К.
У мяне няма спакою
Ад журбы.
Пойдзем ў лес хіба з табою
Па грыбы.
Будзем ў лесе
Дзіва-дзіўнае глядзець.
Хвалявацца,
Мо прытупае мядзведзь.
Ды галінкі
І травіначкі згінаць,
Каб грыбныя
Капялюшыкі шукаць.
Вось чырвоны,
Вось ружовы сыраеж.
Ды глядзі ты,іх
Сырымі не паеш!
Ну,не злуйся,
Я жартую над табой.
Сам жа ведаеш,
Ты самы любы мой.
Пойдзе дожджык.
Сумна дубу аднаму...
На мяжы між каханнем і шчасцем
пелясткуе акветнены ўчастак -
тут пяшчоткі, ласкоткі, казыткі,
абдымонкі і неразлучыткі,
нестамляльныя мілавастры
дыванком пунсавеюць прыўкрасным,
даўкім водарам ноч напоена
смачнавуснай буйной цалавоніі…
Ты з іроніяй, прыкрай воку,
як заўжды, пазіраеш звысоку
на маё нараджонае раніцай
слова новае у батаніцы.
Я чакаю цябе на беразе,
Блакітнага,цёплагa мора,
На чаўне бяз ветразяў...
З маланкай і штормам.
Я чакаю цябе аднойчы,
Усе жыццё з чорна-белага здымка,
Зоры ў воду падаюць ноччу,
З рук калісь ці маленькай дзяўчынкі.
Я кахаю цябе ўжо раз соты,
Тады час зупыніўся ўлетку,
Твае чорна-белае фота,
Да душы прытулю,як кветку.
Я табе не клянуся ў каханні
вечным,
бо не муза і не тубылка
з Парнасу.
Я з пачуццем зямным, надзвыча′й
чалавечым,
паэтычна пляту косы з’явам
сучасным.
Маляўніча ўзбухторваю хвалі
рэаляў,
і стаю, і гляджу - у вачах спеліцца
гонар.
Я цябе ўсё жыццё, быццам пазл
збіраю,
адшчыка′ю штодня з пачуцця
гронак.
Не шпурляй зерне крыўд над маім
“нявечным”,
і няхай табе будзе мізэрнаю
ўсцехай,
Алеся
Даўно гэта песня пяецца,
Што некалі тут, на Палессі,
Дзе гэта гаворка вядзецца,
Жыла прыгажуня Алеся.
Каханне прыйшло нечакана.
І кветкай лясной красавала,
Чакала яго на ўзлессі
Дзяўчына красуня — Алеся.
Якія лагодныя росы,
Не холадна ножанькам босым
Прайсціся з каханым па лесе
Прыгожай дзяўчыне Алесі.
Гарэла, як свечка, ў той вечар,
Не будзе ў іх болей сустрэчы.
Рашыла сама: ён — не пара,
Вольнаю хваляй
мора
я ад цябе адхлыну.
Болей ня маю гора,
клопату,каб адну
толькі мяне галубіў,
песьціў ды мілаваў.
Я адступлюся скора,
каб ты мяне шукаў
у часе і ў прасторы,
наяве і ў ва снах.
Вольная хваля мора
я
і нібыта птах.
Водарам цішыні,
мяне не шкадуй,-
вазьмі
зноўку ў свой
палон.
Хай адыходзіць
сон.
Птушка душы
пяе,
у змораку растае
вобразаў вабных
плынь.
Блізіцца далячынь
мараў,
дзе мы ўдваіх
зліемся ў адзіны
ўздых.
Я для цябе апрану карункі,
Запалю свечку.
Буду тваім падарункам,
Ў гэты халодны вечар.
Валасы спадуць на плечы,
Цемра забярэ хвіліны,
Ў гэты халодны вечар-
Ня будзе гарбаты з малінай.
Будзе палаць да раніцы,
Каханне змучаных цел-
Ты знікнеш раней, чым сонца зьявіцца-
Сцяг сэрца майго забялеў.
Я залюляла твой спакой
пяшчотнаю рукою.
У закалыханасці маёй
табе так смачна мроіць.
Бязмежны шырыцца намер -
супасць у адзінстве блізкім.
Я для цябе Сусвет цяпер,
другая рэчаіснасць.
І толькі ноч павек кране -
табе адзіна сніцца:
на мне, ува мне, вакол мяне
са мною побач…
збыцца.
Усё канчаткова, ясна ...
На перад зроблены крок.
Не глядзі на мяне так грозна,
За гэты назойлевы рок.
Сярод золі ям ды выбоін
В'ецца дарожны пыл.
Стамілася ты як "воін"
Зза парослых "магіл".
Трасуся я па абшарах,
Галавой патанаючы ў спрыт.
Ты дарам нават у хмарах
Зноў не будзешь выць.
Кветкі камячаць ў ахапцы,
Трапечыць ветрам палёў.
Букет прынясе ў лапцы
Заглянула сонейка ў мае вакно
Пасярод сьнежаньскай сцюжы.
Я кахаю цябе за то...
І за гэта...
Вось душа расквІтнела, як ружы.
Ад зімы пайшла цеплынь,
Хоць зусім заледзянелы.
Стукне - "дзінь"...
Галінка...
Слоўна водгук мілы.
С'нег пакрыў прасторы -
Белай Пані сюрпрыз.
Я кахаю цябе...
За то!... і за той...
І за гэты капрыз.
Зорка мая незгасальная,
Зорка мая яскравая
Бачу сьвятло я тваё,
Ажно з другой галяктыкі.
А ты сабе ўяві,
Што мы іскручыя каметы,
Дзьве іскручыя каметы,
Якія ляцяць да мары сваёй...
А ты сабе ўяві,
Што мы дзьве галяктыкі,
Што мы найвялікшыя
У сьвеце галяктыкі....
І хутка, і хутка, ты верыш мне?
Ужо хутка...
Сальемся з табой мы
У адзіны сусьвет.
А можа… каханне толькі?
Ласкоча-казы΄ча Ліпень
далоняю далікатнай
стан тонкі, лагодны,
Ліпы,
квітнеючай каля хаты.
Удаль
разліваецца хваляй
яе паслухмяная згода.
Наўколле трымці΄ць –
адчувае
той згоды
чароўны водар.
Навошта
шукаць прычыну?
Флюідаў дзівосных токі,
прыроды закон –
магчыма.
А можа…
каханне толькі?
Частка 1
Не так, як трэба цокае цягнік.
Магчыма быў прычынай машыніст,
Ці коламі разбітая дарога.
З тым гукам на душы расла трывога.
І сон не браўся праз бясконцы лік.
Але, сказаўшы шчыра, не хацеў
Бы Ён паддацца неўгамонным думам,
Што зараз абарвецца свет,
І адштурхоўваў тую думку сумам,
А яна - назад вярталася, як бачыўся прасвет.
Нявольна ей падданы быў працэс,
Дай мне шанец, шанец, шанец
на адзін з табою танец.
Палкі танец той кахання
будзем танчыць мы да рання.
За той танец падарунак
табе будзе – пацалунак…
Тады ўзяўшыся за рукі,
мы гуляцьмем без прынукі
недзе ў парку, а затым
хай смяецца нам адным
сонца… Хай насустрач крочыць
вечар і хай напрарочыць
шчасце нам сямейнае,
празрыста-беззавейнае.
Ноч-вядзьмарка ў ціхі час
у жарсці вір хай кіне нас.
Ізноў мяне ў руках трымае
бяссонне
душа пад покрывам самоты
бы у прадонні
У скроні б’ецца думка-мроя
о дзе ты
і дні праходзяць бы прывіды
без мэты
.............
Час прамінуў і вось мы разам
на шчасця выспе
ці застанемся там надоўга
ці знойдзем выйсце
Ды буду верыць крохкай кветкай
любоў не звяне
і ў кнізе памяці старонкай
яскравай стане
А тая восень мне прынесла
сум і адчай.
Тады, як выбух у цішыні, пачуў я
тваё “бывай”.
А тая восень дажджамі змыла
сляды,
твае сляды, калі ты ў цемру сышла –
куды?!
Хай тая восень хоць ва ўспамінах
жыве,
і госцяй позняю прыходзіць
у сне…
…А гэта восень нам кубак шчасця
падорыць хай,
каб растварыліся ў ім, зніклі
сум і адчай.
Пад восеньскім небам
я чую
размову
стамлёных вятроў
Пад восеньскім небам
вось бачу
я танец
апалых лістоў
Пад восеньскім небам
ты чуеш
нас кліча
анёлак у Эдэм
Пад восеньскім небам
ты бачыш
аблокаў
дзівосны тандэм
плыве самавіта
і вер мне
кажу зараз шчыра “Je t’eіme…”
Я плаваю ў рэчцы сваіх сумных сноў.
У снах твой вобраз узнікае зноў і зноў.
З табой мы наяве не разам даўно;
ты зараз далёка – ў краіне дажджоў.
Узгадваць мне сумна й балюча ўначы
вачэй тваіх бляск, тонкі пах валасоў.
Сышла ты, аднак і дасюль чую гук
пяшчотна-кранальных тваіх ціхіх слоў.
Кагось папракаць цяпер сэнсу няма –
шквал рэўнасці знішчыў і жарсць, і любоў.
Купацца ў возеры пяшчоты – з каханай.
Прайсці праз цёмны лес маркоты – з каханай.
Няхай галосяць вятры роспачы над намі,
ў душы гучацьмуць шчасця ноты – з каханай!
Маё каханне — боль, пакута,
бальзам для сэрца і атрута,
найлепшая у садзе кветка
і для душы крылатай клетка,
неўтаймаванай жарсці свята,
пяшчоты ціхая саната,
і рэўнасці ўзаемнай драма,
адчаю з верай амальгама,
маланка радасці, натхнення,
іголка роспачы, сумнення,
і хуткага расстання знічка,
надзей крыштальная крынічка,
і шчасця крык ў начной цішы;
каханне — гэта я і Ты!..
Каханая! Што ж, дзякую табе
за ўсё, было што ўзімку паміж намі.
Вясной каханне наша са слязамі
сплыло удалеч, як караблік па вадзе.
Цяпер твой вобраз бачу толькі ў сне
самотнымі і доўгімі начамі…
Той успамін то ў сэрца б’е нажамі,
а то ў душу бальзам пяшчоты лье.
Вось так жыву я зараз — адзінокі,
ад мітусні жыцця — такі далёкі!
А ты дзе? Ты, мажліва, асалоду
Зімовы сад
Аддаў цяпло сваё кастрычнік
Зямельцы, восеньскай раллі
І адляцеў, як ліст апошні,
Як адлятаюць жураўлі.
У нашым садзе апусцелым
Маркотна яблыні стаяць.
А вось каліна і рабіна
Чырвоным полымем гараць.
І чырвань гэту не затушыць
Ні снег, ні слота, ні дажджы.
Цяпло рукі тваёй адчую,
Калі настануць халады.
Цяпло душы хай не пагасне,
Пяшчота ў сэрцы ажыве.
Перазімуе сад пад снегам
Я жыву без цябе вельмі доўга
На працягу ўжо некалькі год.
Пазабыць цябе трэба напэўна
Не варошыць таго , што было.
Прыпеў:
Зорку шукаю , зорку шукаю
Як свой загублены лёс.
І ўспамінаю, і ўспамінаю
Як табе юнай прынёс.
Вочы зіялі , вочы зіялі
Быццам та зорка ўначы
Небу тады мы з табой абяцалі
Зорку сваю зберагчы.
Успамінаю цябе днём і ноччу
Успамінаю у цяжкія дні.
І хачу да цябе дакрануцца
Ходзяць хвалі на пpасторы,
Ці то поле, ці то моpа - сіні лён.
Нібы песня, над палями
Нібы неба пад нагамі- сіні лён.
Ціхім шоpахам пpыбоя
Заручыў мяне з табою -сіні лён.
Зноў мне сэpца pазтpывожыў
Hа вочы твае падобны- сіні лён.
Прыпеў:
Бо ён чароўнік- сіні лён,
І зноў нам казкі дорыць ён,
І наяве ўвесь міp напоўнен з намі
Можа ён жартуе з намі - сіні лён.
Гарыць агеньчык- сіні лён,
Ліст у калісьці
Я табе не пісала,
Што дождж барабаніў па лісці.
І што сум барабаніў па скронях, як дождж.
Я пішу табе ліст у сваё дарагое калісьці.
Ты прыедзеш---
На крок ад маршруту здарож.
Бачыш: вырас наш клён,
Восень грэецца ў барве лістоты.
А ў сэрцы тваім
Ці гарыць хоць іскрынка цяпла?
Мне здаецца,
Што там , у цішы, каля нашага плота
5
Мая шчырасць і светласць навек адышла.
Мы блукалі з табой па купальскіх сцяжынах,
Прысмак ночы клубіўся ля соннай ракі.
Шчодра час нам дарыў залатыя хвіліны,
Дзе запальвалі росы ў лугах светлякі.
Не шукалі мы папараць –кветку з табою,
Ды яна і зусім не патрэбна была,
Бо шчасліваю згадкай над ціхай вадою
Летуценная мроя мая, нібы лодка, плыла.
Гаманіла тваё хваляванне нязвязнаю мовай,
Асыпаліся ўсмешкі зусім незаўважна ў ваду,
І. С.
Як на чужым стаяў,
Ледзьве стаяў я часта...
На развітанне
я
Слова Вам даў
на шчасце.
Ласкай нябёс
На нас
Хмарка вярбой звісала...
Мне Вы тады
ў адказ
Слова далі –
таксама.
Добра, што маю я
Слова,
што сілу мае.
Слова стрымаю я –
Слова мяне стрымае.
Нават калі я
ліст
Восеньскі
атрымаю,
Мо, не стрымаю слёз –
Здаецца, ёсць душа, –
З іконамі святліца,
Дзе хоць на найкі час
Магу я прытуліцца.
Здаецца ёсць душа
На гэтым белым свеце,
Дзе не ў куточку мне, –
На покуці быць – свеціць.
Бо як ты б не вяршыў,
Які б не быў вядомы,
А без такой душы
Ты, як жабрак бездомны.
Пакуль не адыйшоў
Навечна ў зор суквецці,
Здаецца, што знайшоў
Душу адну на свеце…
Агонь кахання можа
Ад іскры ўспыхнуць Божай.
Аднак часцей бывае:
Яго мы здабываем,
Яскравы, добры, чысты
Агонь без дыму ў вочы,
Ад шчырасці іскрысты,
Найбольш узнёслы ў ночы.
І днём з агнём хутчэй мы
Глыбейшы сэнс знаходзім,
З паходняй той лягчэй мы
Да ісціны падходзім.
…З агнём кахання часам
Гуляем небяспечна.
Гульня кахання часта
Каштуе зорных свечак…
І мы ў сабе здабудзем
Клён усплёснуў лісцем:
Як жа гэтак выйшла?
Як жа гэта вішня
Раптам з саду выйшла?
Выйшла вішня з саду.
Клён увішна ззаду.
Счырванела вішня:
«Ты ўжо трэці лішні!..»
Клён усплёснуў лісцем:
Як жа гэтак выйшла?
Як жа гэта вішня
Рана замуж выйшла?!
Вішня-чараўніца,
Перастань мне сніцца!
З кім жа ж мне жаніцца?
Ці з бярозай ніцай?
Клён усплёснуў лісцем:
Сведкаю Ўсявышні:
I мяне ж калісці
Скразіць адзінота балючым матывам,
Мелодыю нот гэтых знаю даўно.
Ты быў для мяне самым лепшым парывам
Да шчасця... з падзеннем на дно.
Ты быў для мяне, як духмяны, вясновы,
Суботні і сонечны дзень у гаі.
Як вецер лясны і як водар сасновы.
Застанься ж
такім
назаўжды.
Ці сустрэча будзе, ці спатканне?
Ці пачуцці гэта, ці то не?
Дзе ж не марыць сэрцам да світання,
Што прыедзеш заўтра да мяне!
Хоць у думках можна сустракацца,
Твае вочы цёмныя кахаць,
Да шчакі любімай дакранацца
...і чакаць, чакаць, чакаць, чакаць.
Ці сустрэча будзе, ці спатканне?
Ці пачуцці гэта, ці то не?
Дзе ж не марыць сэрцам да світання,
Што прыедзеш заўтра да мяне!
Хоць у думках можна сустракацца,
Твае вочы цёмныя кахаць,
Да шчакі любімай дакранацца
...і чакаць, чакаць, чакаць, чакаць.
Шчырымі словамі сэрца раскрыю,
Хочацца выказаць усё, што магу.
Сёння цябе абдымала за шыю.
Сёння тваю цалавала шчаку.
Вуснамі ў вусны... за рукі трымала...
Ці адчуваў ты, якое цяпло?
Колькі разоў я цябе сустракала!
Колькі разоў развітанне было...
Шмат чаго мае ў жыцці свае межы,
Кропку, канец, завяршэнне і ... ўсё.
Толькі я веру душой па-ранейшаму
У нашае шчасце і ў наша жыццё!
Кожнаму сваё, а мне - тваё:
Сэрца, словы, вусны, вочы, плечы.
І каханне, як паветра, вечнае,
І штодзённае тваё жыццё.
Кожны робіць выбар для сябе.
Абірае ўздымы, сцежкі, спускі...
Я хачу, каб рукі БЕЛАРУСКІЯ
Абдымалі горача мяне!
Рызыкні аднойчы, адступі.
Сілу волі з межамі не звязвай.
І лядовы айсберг растапі,
І вузлы на сэрца не навязвай.
Адагрэй далонямі хутчэй
Усё, што без пяшчоты зледзянела.
"Я сумую без тваіх вачэй," -
Пры сустрэчы нагадаць хацела.
Развітайся з крыўдамі за раз,
Каб спыніць іх дзейнасць назаўсёды,
І пабачыш, колькі шчасця ў нас,
Закаханых, радасных, шалёных...
"Пройдзе да лета тваё каханне," -
Так неаднойчы казаў і верыў.
Ты памыліўся ў сваіх чаканнях.
Шкада, што не меў даверу.
Ведала пэўна, бесперашкодна
Стане чароўным любое лета.
Ты на сустрэчы заўсёды згодны -
Удзячна табе за гэта.
Восень да сэрца прыйшла тужліва,
Думак прынесла з сабой нямала:
Некалі восень з табой злучыла
І некалі раз'яднала.
Развітацца як, калі любоў?
Разрываюць неяк людзі сувязь...
І жывуць і сэрцам не сумуюць,
Абыходзяцца зусім без слоў.
Развітацца як, калі з усіх
Толькі ён адзін заўжды адзіны?
Я акно завешваю гардзінай,
Каб застацца з сумам удваіх.
Няўтульна ў халодным доме. Пуста ў доме вялізным. Толькі…
Толькі постаць жанчыны тонкай ля расчыненага вакна.
Сярод сцен нерухома-бятонных, сярод цемры халодных комнат
Пасялілася ноччу бяссоннай жорсткая цішыня.
За вакном – валацуга-вецер лісце рве і разносіць смецце. У бясконца-прамёрзлым свеце дождж непрыпынна лье.
Нібы белыя крылы птушкі, нібы майскага саду квецень,
Нібы дрэў вершаліны ў пушчы, валасы твае трэпле вецер…
Ізноў, як быццам ты дзесці блізка, быццам, можна крануць рукамі,
Бачу твару твайго абрысы і мінуўшчыну ў снах шукаю.
Каляровым малюнкам – неба. Твой пакойчык – ружовай плямай,
Дзе чужая, нагой пад рэбры, постаць нейкага лысага - прама.
Варушыцца агенчык свечкі. За сцяною гургоча целек.
Нібы сустрэць кагосьці так другога,
Хто стаў валадаром і сноў, і дум,
А не цябе праводзіць у дарогу
Я на вакзал ізноў з дажджом прыйду.
Як хуткасцю вялікаю,
размыты
Дажджынкамі
Твой воблік у акне
Не будзе доўга ў будучым нібыта
У шматсерыйных снах з’яўляцца мне.
І ты нібы зусім мяне не знаеш,
І памяццю ў мінулым не жывеш,
Нібы не мне рукою памахаеш.
А шыбу запацелую пратрэш…
Цяплом бабуліным сагрэта,
Жыла ў яе унучка летам.
Характар носіка – задзіра.
Характар кудзер – залаты.
Казу бабуліну вадзіла
На луг падчас.
Сама ж пры тым
Была дзяўчынка весялушкай:
Казу патузаўшы за вушка,
Ёй казку баіла.
Пра што?
Пра казлянят з ваўком.
А то
Вяночак звіўшы ля дарогі,
Казе накідвала на рогі…
Яшчэ для школы час займала:
Гербарый кветкавы збірала.
Ёй памагалі ў тым сябры.
Вечарам, лугі мае, над вамі
Пажар-птушка божая зары
Ад маленства – божае кароўкі –
Божай маёй іскры
так гарыць.
I гайдае зноў мяне, як човен,
Што на ланцугу слядоў,
на вас.
На рамонках вецер тут варожыць:
Ці кахаюць неба і трава?
Толькі я, варожачы, павінен
Абрываць, нібы пялёсткі,
дні,
Толькі ў кожным дотыку травінак
Вечарам, лугі мае, над вамі
Пажар-птушка божая зары
Ад маленства – божае кароўкі –
Божай маёй іскры
так гарыць.
I гайдае зноў мяне, як човен,
Што на ланцугу слядоў,
на вас.
На рамонках вецер тут варожыць:
Ці кахаюць неба і трава?
Толькі я, варожачы, павінен
Абрываць, нібы пялёсткі,
дні,
Толькі ў кожным дотыку травінак
Па садзе вішнёвым дзяучына гуляла
Распушчаны косы умывала расой
І кожная птушка ёй тут шчабятала
Пра лёс, пра каханне, што збудзецца зноу.
Квітнеу майский сад , а дзяучына гукала
Гукала кахання , а сад пах - шанэль .
И вішні галінкі у букецік сабрала
Вяночкам спляла іх у белую вэль .
У дымку вішнёвую сад апранауся
Дзявочай красою напоунены быу .
I спелаю вішняй , духмянай зъяуляуся
Ты памятаешь
Мяне сёння-
Я памятаю,
Твае рысы сёння.
Ты прайшла міма
Вярбы,
Яна падаравала табе
Сукенку.
Ты не ведаешь
Чаго табе хочацца,
Так бывае у моладосці,
-Але ужо не
Лавіць матылькоў
Галаруч!
Аднойчы я
Аднойчы ты
Вярнемся туды
Адкуль ішлі
І праз вятры
І праз дажджы
Мы зразумеем
Усі шляхі..
Аднойчы я
Аднойчы я
Я зразумею як жыла
Што берагла-
не зберагла
Аднойчы я
Аднойчы ты
Аднойчы ў сны
Вернеш мяне
І з той зімы
Дзе побач
Роднымі былі
Аднойчы мы...
Санэт Да Вольгі
Усяго два дні, што без цябе, а я ўжо сумую,
Нібыта месяц прамінуў і я ўжо шкадую,
Што гэта лета без цябе праходзіць у адзіноце,
І поўня срэбная глядзіць з нябёсаў у самоце.
І гэтай ноччу без цябе, пара б заснуць, але ж не спіцца,
Я піць хачу і не магу напіцца,
Як без паветра без цябе баюся задыхнуцца,
Хутчэй б заснуць, каб побач апынуцца,
Люляў нас золак на арэлях,
І мроіўся шчаслівы лёс.
Калі каханне мы сустрэлі –
Люляў нас золак на арэлях.
Тры словы душы абагрэлі, –
Хоць за вакном шалеў мароз, –
Люляў нас золак на арэлях,
І мроіўся шчаслівы лёс.
Люляў нас золак на арэлях,
І мроіўся шчаслівы лёс.
Калі каханне мы сустрэлі –
Люляў нас золак на арэлях.
Тры словы душы абагрэлі, –
Хоць за вакном шалеў мароз, –
Люляў нас золак на арэлях,
І мроіўся шчаслівы лёс.
Глядзець хачу ў твае я вочы.
Яны як зорка мне ўночы,
І як агонь, начны,чаканы.
З чым параўнаць
агонь жаданы?
Агонь бывае патухае.
І ранкам зорка памірае.
А твае вочы, твае вочы
Цяплом мне свецяць
удзень і ўночы.
Сумую ўвесь час аб адзінай жаданай-
**Сапраўдны агеньчык у сэрцы гарыць-
Упэўнены ў тым я, што Богам абранай
**Узнёслае варта каханне дарыць.
Нічым не спыніць у душы хваляванне-
**Няспынна жаданай я вершы пішу:
І ўдзень, і ўначы- прысвячаю іх Ганне
**І шчасце для нас у малітвах прашу.
Цяплом, што ў душы, мару з ёю дзяліцца-
**Цалую і пешчу ў вясёлкавых снах,
А смак яе вуснаў- смак спелай суніцы,
Я ад жыцця кахання не прасіла
Ў малітвах не прасіла гэткіх мук
Над лёсам я сваім не галасіла
Ў плачы не ламала рук!
спакойна я жыцце дажыць хацела
І не звяртаць увагі на мужчын
Свае ўжо пахараніла цела
Кахаць мужчын не бачыла прычын!
Ты гаварыў,ты ліў бальзам на сэрца
На раненае сэрца і душУ
Цяпер знайшла я к шчасцю дзьверцу
І больш нічога ў Бога не прашу...
Парой надвечаровай
У роднай старане
Знаёмая чаромха
Здалёк махае мне.
У вэлюме чаромха
Махае мне здаля,
Нявесціцца чаромха –
Равесніца мая.
Я з гэтаю чаромхаю,
Абняўшысь, пастаю, –
Успомню зноў чароўную
Дзяўчыначку сваю.
Як пад чаромхай гэтай
З равесніцай стаяў, –
Яе сваёй нявестай
Так марыў бачыць я!
Як воблакі-чаромхі,
Гады былі, – сплылі.
Ад водару чаромхі
Мне голаў не баліць...
Святлом напоўніла пакрыўджаныя дні,
Аблокі з неба выгнала з дажджамі.
Ў вачах гарэлі сонца прамяні –
Дзяўчына з вогненнымі валасамі.
У кожным кроку постаць балярын,
А шчэбет голаса зліваўся з салаўямі.
Ад кожнага кранання – успамін
Дзяўчыны з вогненнымі валасамі.
Лісіца, і інакш не назаву,
Як ў покер гралася з календарамі.
Імгненнямі сустрэч цяпер жыву
З дзяўчынай з вогненнымі валасамі.
Ты мяне не бачыш, ты мяне не чуеш,
Мы с табой існуем ў параллельнам свеце.
Я знікая, таю, з болем адчуваю,
Усё прайшло, бывай…
Каханне не магчыма нам купіць,
У падарунак папрасіць,
Прымусць або сілком забраць,
І толькі сэрдца яго зможа даць.
Як ты там, за далёкімі шляхамі-дарогамі?
Як ты там, у горадзе, дзе пануюць вятры?
Я іду да цябе невялічкімі крокамі,
Скрозь пакрытыя золатам восені сады.
Як ты там, пад адным са мной хмарным небам?
Як ты там, сярод мне незнаёмых людзей?
Зноў пішу я лісты адтуль, дзе ніколі ты не быў.
Зноў пішу ў цішыні, дзе пачуцці адчуць лягчэй.
Як ты там? Усё чакаю тваіх адказаў,
Я прыгатую свой напой,
Бы ў час мінулы чараўніца.
Туды закіну смутак свой
І дам каханаму напіцца.
Ён вып'е зелля,бы вады,
Яму не справіцца з падманам.
А яго вочы назаўжды
Густым засцелюцца туманам.
Не ўспомніць ён сваё імя,
Сваю каханую забудзе.
Цяпер у думках буду я!
Мяне адну кахаць ён будзе.
Амаль гатовы прыварот,
Кіпіць жаданне ракавое.
Адпраўлю любаму зварот
Свайго адчаю,неспакою.
На небе зорка зяе,
захапіўшы небасвод!
яна простор любоўю авявае ,
ціха крочыць на пярод.
та зорачка ярчэй за сонца.
роўных у прыгажосці ёй няма!
загляні ж у мае аконца,
прашу цябе, але дарма.
Яна на небе ў танцы скача,
какетку,польку, падыспан.
ты пакахай мяне вар'ята,
закахаўся я, ці то месяца падман?
я пакахаў цябе адразу,
як толькі трапіў у тую ноч.
не прабачу нікаму тваю абразу!
Дзень добры, спадарыня мая.
пішу вам, таму што не магу я болей.
трываць разлуку, ідзе з пад ног зямля.
бяз вас, не магу змірыцца з такой я доляй.
я як тое немаўля, кручы і ў душы я плачу.
няўжо не прымяце дзіця?
што адчувае ў апошні час адну няўдачу.
вашы губы як святочная куцця.
салодкія і часам горкія ў прыдачу.
пазіраю я на вас, усё трымціць у захапленні.
яшчэ не надыйшоў той час.
Хай пацалункі зарастаюць травамі ў тумане.
каб ніхто не ведаў праўды той,
што блукалі мы з табою ў сваім падмане
як я дрыжаў, калі казала ты слова Мой.
як вусны твае казаліся саладчэй туману,
у вачах тваіх гарэў, блішчаў сусвет!
І здавалася, што не прачытаць мне нашага раману.
я бачыў як ад кахання у вачах палалі тысячы камет.
як груді шырыліся глытаўшы паветра ў захапленні.
Ізноу дажджы памылі мне дарогу,
Маучыць, з рулём у абдымку, Аляксей,
Быць можа, дзён нам засталось нямнога,
А мы з табой у растанні усё часцей.
Казау табе, што цяжка, усё злавауся
Калі мы побач - і не мець сустрэч,
А сам да мора Чорнага падауся
Нібыта ад сябе самога прзч.
Уцёк сюды, каб пра цябе не помніць -
Мне дактары прызначылі спакой,
А я імкнуся кожны дзень напоуніць
Гумар ад слова "гума".
Расцягваю вусны ў усмешцы,
а ў розуме смутныя думы,
а на душы несуцешна.
Памерла маё каханне.
Я сам, дзякуй Богу, жывы,
ды толькі прызнанні, спатканні
не йдуць аніяк з галавы,
і позірк той, часам прыязны,
і тая гульня сэнсаў, словаў...
Заўчасна ўсё згасла, заўчасна.
Раптоўна, аж адняло мову.
Ды толькі калі мана, здрада
расстання не варта баяцца,
Запаліць свечкі ў небе вечар,
Сустрэўшы нас у добры час.
Давай і мы запалім свечкі, –
І адагрэе памяць нас.
І зноў адчуем мы вяснова
Нектару слодыч на губах;
І зноў закружыць нам галовы
Васковых свечак церпкі пах.
І, можа, як часінай шлюбнай,
Яны асветляць нас дваіх.
Давай з табой запалім свечкі, –
Расставім кропкі ўсе над і…
Нам зразумела стане раптам,
Калі сплыве туману дым, –
Нішто не вечна ў гэтым свеце,
І нельга нешта ўтрымаць.
Усё, што ўзяў ты на планеце,
Калісьці прыйдзецца аддаць.
Аднойчы гляну я на неба,
Успомню, што было раней.
Як закаханыя ля дуба
Кляліся быць заўжды бліжэй.
Чаму пакінула паветра
Так шмат пачуццяў у паху руж?
Іх каляровая палітра
Абвеянна растаннем душ.
Я лепш тады закрыю вочы,
Каб слёзы раптам не пайшлі.
Ах, тыя памятныя ночы!
Пасвятлела ўраз, бы на каштанах
Свечкі запаліла зноў вясна:
То ў людскім патоку нечакана
Я паходку мілую пазнаў.
Азірніся, памахай рукою
Перад тым, як знікнуць назаўжды-
Праплыла, пазбавіўшы спакою,
Як у тыя даўнія гады.
І мяне вось гэтак жа, магчыма,
Нехта запрыкмеціць незнарок
І аблашчыць сумнымі вачыма
На адной з запыленых дарог...
Усе мы да апошняга дыхання-
Вечныя заложнікі кахання.
Ты мене закружыў у карагодзе...
Верагодных пачуццяў і мараў.
Я казала табе: можа годзе?
Але ты распаліў шмат пажараў.
Ты парай што рабіць,
Зразумей маю душу.
Можа сэрца забыць
Аб усим я прымушу?
Шчасця шмат не бывае,
Нават мне не кажы,
Але ўсё астывае
На апошняй мяжы.
________________
Часам кроплі кахання знікаюць бясследна...
Мы не ведаем як і калі іх знайсці.
Замчышча з пачуццяў збудавала:
Марыла каханне зберагчы.
I ўсяго мне падавалась мала,
І хацелась часам уцякчы.
Не таму што не хапала моцы,
Не таму што верыла ў лёс,
А таму што ты мае пачуцці
Разам з сэрцам на радзіму звёз.
Ты жывеш далёка не за морам,
Але штосьці стрымлівае нас.
Я прашу: давай паверым зорам –
Будзем разам крочыць на Парнас.
Будзем жыць, кахаць і верыць,
Паміж намі засталась адлегласць
Замест слоў і пачуццяў моцных.
Адзін дзень для мяне як вечнасць:
Нбы нітка у старых кроснах.
Паміж намі застаўся подых
Навальніцы твайго кахання.
Я цябе разглядала ў зорах,
Каб хутчэй мне забыць пра растанне.
Ты казаў што ты быў шчаслівы.
Але вось паміж намі прорва.
Лёс бывае такі хлуслівы,
Што знікае надзея на словы.
Паміж намі цяпер надзея,
Я,спадарыня, у вочы
Вашы толькі паглядзеў,
І забыў,куды я крочыў.
Знайце:хлопец прападзе.
Я цяпер ужо,здаецца,
Назаўжды згубіў спакой.
Чуеце, як сэрца б'ецца?
Прытуліцеся шчакой...
Вечар выдаўся дарэчы
Сёння ў аграгарадку
Для такой якраз сустрэчы-
Дайце мне сваю руку!
З вамі я ў агонь і воду,
Толькі б вы- навек мая.
Дайце мне, паненка, згоду
Разам слухаць салаўя.
Я вас, каб не застудзіцца,
Можа, й вы былі на тым вяселлі,
Бо ж бываюць супадзенні часам:
Полька ўсіх кружыла ў каруселі,
Аж ляцелі іскры з-пад абцасаў.
А калі крычалі госці "горка"
І ад шчасця шчокі палымнелі,
Быў жаніх гатовы з неба зорку
Маладой пакласці на калені.
І бацькам суцешна, што ў акрузе
Не было такой прывабнай пары.
Верылася: ў радасці і скрусе
Ім ісці да запаветнай мары.
...А нядаўна чую: развяліся
Жаданая, колькі там часу назад,
У новай яскравай святочнай сукенцы
Рабіла звычайны ты свой прамінад,
А я назіраў за табой у акенца-
Вялікім жаданнем было падысці
І пагутарыць аб тым ці аб гэтым-
Не мог адпаведнай падставы знайсці,
А толькі пісаў, бо зрабіўся паэтам.
Жанчыны няма на Зямлі мне бліжэй:
У белай кашулі і ў белай спадніцы-
Разглядваў цябе- стала ты прыгажэй,
На зямлю асыпаўся
Ўвесь колер садоў.
Ён прышоў, гэты час,
І цябе я знайшоў.
Нашы вочы без слоў
Запыталі тады:
Чаму позна нас злучылі гады?
І на крылах кахання
Ляцім мы удвох,
Сваё шчасце знайшлі
Пасля доўгіх дарог.
Ён і радасць, і вернасць
Мне дорыць навек,
Мой адзіны душы чалавек.
І здзівілася восень,
Што я не адзін –
Засланіў меня лёс
Ад самотных гадзін –
Запытала халоднаю
Кропляй вады:
Каханая мая жанчына,
Адпачывай, прашу, часцей-
Здароўе- важкая прычына,
А ты хваробы ўсіх масцей
Чароўным адганяеш светам
Непараўнальнай чысціні-
І пасля спраў, прашу, з паэтам
Калісьці разам адпачні.
Белы покрыў каляднымі зоркамі
Агарнае пяшчотна зямлю,
Завірух шапатлівай гаворкаю
Я прызнанні табе аддаю.
І цябе, і сябе заварожваю,
Апранаючы вецер імжой,
Шапачу: і малю, і запрошваю
Да душы прытуліцца душой.
Сустракаю зімовай гасподаю,
У ласкавы здаюся палон,
Хоць не ведаю хто кім валодае
За віхурай мілгаючых дзён.
І, захоплены палкаю казкаю,
Пад гадзіннікаў здладжаны ход
Звінелі летам салаўі,
Віталі неба парамі.
Туман сцяліўся па зямлі,
Шаптаўся вецер з травамі.
Я адпусціў сваю любоў
Шукаць пачуцці новыя…
Цяпер я песняй клічу зноў
Яе ў сады вішнёвыя.
У сэрцы мызыка гучыць –
Душа з душой страчаецца.
І песня звонкая ляціць –
Яшчэ мацней кахаецца.
Настала восень – жураўлі
Ляцяць у небе парамі.
Кахання песні памаглі
Напоўніць сэрца марамі.
Я запрасіў сваю любоў
Ты лепш бы пакахала не мяне…
Чакала б сталага дарослага мужчыну,
Сталець я не збіраюся ў паміне,
І кожную свабодную хвіліну
Смяюся і ўкалоць хачу бальней.
Ты лепш бы пакахала не мяне.
Цярпець не можаш паху цыгарэт,
А я палю два пачакі на дзень,
І хутка толькі тытунёвы цень
Замест мяне ты ўдыхнеш ўзамен,
На вуснах я пакіну горкі след,
Цярпець не можаш паху цыгарэт.
Максім і Вераніка
…дзённік патрабуе шчырасці,
шчырасць патрабуе смеласці…
У імені яе – імёны тых жанчын
зашыфраваны кодам таямнічым,
якіх я напаткаў пазней, але пры тым
я застаюся верным Вераніцы.
У імені яе я выразаў, як бог,
свой лёс, адлюстраваны да драбніцаў.
Каб нават пакахаць усіх жанчын я змог,
я застаюся верным Вераніцы.
У дрэва на кары – не літар карагод –
Два люстэркі
Людміле
Жыву на свеце, як умею,
твае цалуючы сляды.
І паступова разумею:
маё люстэрка – гэта ты.
Віно каштую маладое,
падараванае табой,
і кожным словам ці слязою
перацякаю ў твой настрой.
І азіраючыся ў вечнасць –
хачу я гэтага ці не, –
усмешкай, рухам недарэчным
ты адбіваешся ўва мне.
Нам плыць і соладка, і горка
паміж жыццёвых берагоў.
* * *
Заспетыя выклікам
летняга ліўня,
Вы мне не здзівіліся –
я Вам здзівіўся.
Вас вабілі прывіды
сноў кіпарысных.
Вы мною не трызнілі –
я Вамі трызніў.
З зямлёю заручыны,
поўню сырую
Вы мне не даруеце –
я Вам дарую.
П'ючы праз саломінку
золата промняў,
мяне Вы не ўспомніце –
я Вас успомню.