Яна мяла няўмела камяк белай гліны,
Выляпляла нервова нішто абы як,
І пакуль яе пальцы акрэсьлілі сьпіну –
Шмат разоў разьбівала няўдзячны камяк.
Дзьве крывуліны ног,
лоб амаль дасканалы,
Рук сьцябліны ляпіліся проста на зьдзек,
Потым дробны каменьчык
у грудзі ўвагнала,
Каб кахаць змог гліняны яе чалавек.
Форма ёсьць і такія знаёмыя рысы:
Ці ня я гэта сам —
раз паменшаны ў сем?
Ажываю. Кажу: “Называй мяне Сысам,
Прывыкай жа цяпер да мяне пакрысе.
Хоць і з гліны, але калі высахну крыху,
І вясновае сонца падсмаліць бакі –
Так кахаць цябе стану я, цуда-майстрыха,
Як яшчэ не кахалі твае мужыкі.
Як Пятрарка чароўнай Лауры санеты,
Буду вершы адзінай табе прысьвячаць…”
Ледзь пачула яна, што стварыла паэта –
Пачала ліхаманкава гліну зьмінаць.