Ты помніш, як чэрвеньскай ноччу
Мяне без ніякай прычыны
Спытала, зірнуўшы у вочы:
— Ці можа заплакаць мужчына? —
Што мог адказаць на пытанне
Табе я сур`ёзна ці жартам?
Ішло са мной побач каханне,
Са школы ішло з атэстатам.
І мары цудоўныя нёс я,
Хацеў і спяваць і смяяцца.
Дый сорамна думаць пра слёзы,
Калі табе васемнаццаць.
Пасля на канікулы разам
Цягнік нас прывозіў улетку.
Галоўная » Уладзімір Нядзведскі