Ёсць у восені міг, калі пахне вясною.
І зямля маладзіцца ў росах начных.
Так у сэрцы маім зноў надзеяй жывою
Адгукаецца лета дваццатага міг.
Бабіна лета, ах, бабіна лета...
Палае кляновы касцёр залаты.
І, можа, цяпер ты паверыш прыкметам,
Што сэрца кахае мацней праз гады.
Ці была мая доля снягамі задзета?
Ці я вінаватая ў тым прад табой,
Што толькі цяплом развітальнага лета
Гарыць-дагарае ва мне погляд твой.
Хоць надзеі мае абвіла павуцінка, –
Не пагасне ў душы святло жоўтых кастроў.
Каб толькі ты знаў, што тваёю крывінкай
Я жыву між дажджоў і снягоў, і вятроў.
Бабіна лета, ах, бабіна лета...
Гарыць у душы той касцёр залаты.
І, можа, цяпер ты паверыш прыкметам,
Што сэрца кахае мацней праз гады.