Блукалі мы ў цмяным святле ліхтароў,
Разняць не маглі пераплеценых пальцаў,
I там, дзе ступалі, у цемры двароў
Зіхоткія кветкі раслі на асфальце.
Блукаю самотны, вярнуўшыся зноў,
Па горадзе смутку майго і кахання,
Па зблытаных вулках няспраўджаных сноў,
Дзе кожны камень быццам слова з падання.
Усё тут, як колісь, ды дзе тыя кветкі —
Нядоўгага шчасця ахова і сведкі!