Дзіўныя рэчы.
Ды — недарэчы.
Хоць адбалела
ўсё, акрамя
макавай дробкі,
сэрца трапеча,
ледзьве пачуе
"тое ж" імя.
Хоць і сцішаю:
"Кінь калаціцца!
Мала гаротаў?
Помніш урок?", —
па-над даверам,
збітым у "ніцма",
боль-верабейка
бьецца ў рабро.
Скача — і зноўку...
(глупая, што ты?)
востраю дзюбай
думкі дзяўбе.
Кожнае слоўка
мучыць пяшчотай —
той жа, "галуба",
той — да цябе...