Няголенай шчакой к тваім далоням
Прыльну ў гадзіну калі цяжка мне,
Даруй усё ў пяшчотным іх палоне,
І дай спакою, быццам як у сне.
Даруй мяне, што ўсё не так грунтоўна,
Мае пачуцці біліся як шкло…
Далоней не адводзіш ты чароўных,
I мне здаецца: з цемры лье святло,
Здаеццая, у палоне гэтым, мабыць,
Дакладны растлумачыць сэнс жыццё...
Цяпло далоней прымушае марыць
Пра вечнае кахання адкрыццё.