Сонца шэпча цёплай казкай,
У паветры водар мёду.
Ён апоўдні ля ўваходу,
Як дамовіліся разам.
А яна настрой на плечы,
Лёгка ўніз па тых прыступках
І ляціць натхнёна, хутка.
Так жаданая сустрэча.
Сапраўды, любоў ніколі
Адзіноты не трывае.
І пачуцці ўсе ствараюць
Кожны раз прынамсі двое.
Як бы выгляд ні рабілі,
Шчасце ад таго залежыць,
Ці ў стасунках з бліжняй вежай
Супакою, згоды крылы.
Хтосьці нас невыпадкова
Любіць моцна, любіць шчыра,
Што адзінай ёсць прычынай,
Па якой жывём нанова.
Кожны з нас абавязкова
Любіць так кагосьці светла –
Гэта ёсць адзінай мэтай
Руху па шляху жыццёвым.
Адчыніліся нарэшце
Дзверы, двое асцярожна,
Але радасна, бо кожны
На сваім цяпер ёсць месцы.
Ён прытуліць зноў ласкава,
І яна ў яго вачыма.
Той бесцэнны іх абдымак.
Яны побач. Дасканала...