ДУЛЬСІНЭЯ
У Дон-Кіхота спраўджаныя вочы,
Ён гоніць Расінанта сярод ночы,
Праз горы, бездарожжа і раўніну,
Каб задаволіць думкі выбранай жанчыны.
Хоць дама сэрца, Дульсінея, дзесь далёка,
Ды толькі з ёю дасягне ён мэты лёгка;
Яна ў паходзе з ім паўсюль і ў бітвах,
У сэрцы верна ёй нясе малітву.
І ў самым моманце злучэння з раем
Яе імя на вуснах дагарае.