Дзявочае сэрца

Ваша адзнака: Нет (4 галасоў)

У нязнаную дарогу ў даль паехаў мiлы...
Позна, позна цёмнай ночкай дзеўка варажыла...

Быццам думкай - ўзорам доўгi ручнiчок снавала,
ды кашулю васiлькамi, шоўкам вышывала.

Казаў месяц рана зорам, што ў начы дзяўчына
I пояс вышыты узорам сьлязмi прамачыла...

Ужо прыехаў з падарожжа, ўжо вярнўуся любы,
абяцаў ён жуковiнку дзеўчыне да шлюбу.

- Што рабiла, дзяўчынанька, цi хоць сумавала?
Мо' ў каморцы зачынiўшысь паясок снавала?

- Ой, не ткала паясочка, не зазнала суму -
праскакала цэлу ночку пад гармонiк шумны!...

Прапяяла у кампаньнi вечар васiльковы,
прастаяла да сьвiтаньня, ой, ды з хлопцам новым!

Мо' дзяцюк дзяўчыне быў-бы i паверыў,
каб ня пояс ўзорна-сiнi, што на стан прымерыў.

Каб не тыя васiлёчкi, макi на кашулi,
што цьвiлi з-пад рук дзявочых, калi ўсе паснулi...

Іншыя вершы аўтара