Вершы пра каханне

Выпадкова рукаў акунаю ў каву, верагодна, я сённяшняй ноччу не спаў
Маршруткі-ложкі, будзьце ласкавыя, Керуак пра такое зусім не пісаў
Памылкова лічыць, што пад коўдрамі іншых літаральна адлегласці скоцяцца ў час
Срэбра ночы схавае, збянтэжыць і знішчыць, бо агульная ніша, ды іншы клас
Там рака падзяляе на існасць і вільгаць, камяніцы глядзяць, ім справы няма
Іх вачніцы аднойчы газэты зачыняць, я йду, ці то брама, ці зноў сцяна
І не іхтыязаўр, толькі рыба ў лужыне, на аблогу не здольны, адно - шпацыр
Праваліся асфальт праз такую мужнасць, хоць у пляшках портэр, ды не кефір
Я прысніў гібрыд браняносца з ляніўцам, у адным з прыпынкаў, дзе лёг маршрут
І хто яго вёў – не разгледзеў быццам, растварыўся сон, йду цяпер і тут
Уздымай каўнер, не такое і лета, і не сутнастна гэта, што ў горле вада
І маўчы пра свае й чужыя сакрэты, сам сагрэты, ці здольны цяпла аддаць?
Адгукнуцца ў абшары шары амелаў, маюць ежу сваю ад чужых каранёў
Вечар добры, сёстры, - шапчу ашалела, дайце мне далучыцца, напіцца б зноў
Ён паказвае месцы, з кімсьці звязаныя, што і надалей будуць мець кантэкст
Буду складваць у думках пярэсты дыван, каб аднойчы прайсці суцяшальны тэст
У яго свае справы, мроі, вершы і словы, адмысловы вопыт, ды каго не міне?
Мапа ў дроце, на постэры расчараваны ў сансары Боб і малюнкі дачкі на сцяне
Малюнкі выставы, мёртвыя рэчы стагоддзяў былых і чужых людзей
Бутэлька ў заплечніку, у вокны сонца святло на шкло так няўдала кладзе
Мінаюць гадзіны, ўжо ў іншай прасторы, я гляджуся ў крывавае люстра баршчу
Уважліва слухаю, перадача фонам, і, здаецца, не чую, пра што кажу
Зноў бегчы з кватэры ў кватэру марудна, бадзяцца па парках, на катэр глядзець
Пад дождж не патрапіў, хоць трэба, бо брудны, хвіліну з хвілінаю дзень прадзе
Ды з чаго я шчаслівы такі, ягамосьці, перасоўванняў у хранатопе чакаць
Нехта спіць на плячы, і не нехта, а хтосьці даўно, і не тут мне пра гэта пісаць
З чатырнаццатай і да семнаццатай зноў адсачыць траекторыю наадварот
Падарожжа ў нікуды з нікуды, хаваецца ў дробязяў водах адвечны ход.