Мчыцца наша рака паўнаводная.
Мы з табой берагі - непадобныя.
Б'е каханне крынічкаю чыстаю.
Дуб схіляецца кронай вячыстаю.
Масты-рукі над рэчкай ўздымаюцца,
І паглядамі сэрцы яднаюцца.
Ты - круты беражок, я - палогі.
Разыходзяцца наша дарогі.
І бяда ўжо бяжыць, набягае,
Спакваля беражок падмывае.
І бурлівей вада - мора чуецца...
А дзе радасць мая? А ці збудзецца?!
Ты не плач, не крычы, бела чаіца!
Ўсё бывае ў жыцці. Ўсё канчаецца...