Вершы пра каханне

Калі закіпае ад рэўнасьці кроў,
Калі ўжо стрымацца ніяк
немагчыма,
Успомні — мы ведаем лепшую з
моў...
Давай пагаворым вачыма.

Чырвонае сонца раптоўным агнём памірае
За сіняй сцяною аблокаў і блізкай разлукі.
Рысь рэўнасці рвецца ўздагон небакраю
I скочыць гатова ў агонь паўз няпэўныя рукі.
Пакінуты шлях набрыняе расстання расою
I згорнецца золка ў бяздонную ноч за гарамі.
Рыхтуецца дождж забыцця —
для пустых парасона