Ты ўзгадаеш мне свой сон,
Я адгукнусь гаворкай сціслай.
Абпаліш вершам, нібы іскрай,
Другім даб'еш наўздагон.
Сустрэўшы, не дасі далонь,
А зазірнеш ціхенька ў вочы,
Палае позірк, нібы ўночы
Нязгасны чортавы агонь.
Працверазей, прачнісь хутчэй!
А тое полымя вачэй
Ня тухне зноў... мауклівы дотык...
Я ж чалавек, а не наркотык!