Не сумуй, што гады пралятаюць,
Свой сівы пакідаючы знак,
Што пачуцці няўзнак адцвітаюць,
Як і ўсё адцвітае няўзнак.
Не сумуй, што хвіліны пяшчоты
У прывычнай сваёй бегатні
Адкладалі на заўтра, на потым,
Мітусні ахвяруючы дні.
Не сумуй! Што з таго сумавання!
Хай маршчыны разумняць чало!
Будзем помніць: было ж і каханне,
Салаўінае лета было!..
Рана-позна пара наступае
Па асенняй сцяжыне пайсці.
Не сумуй, што жыццё пралятае:
Мы ж спаткаліся ў гэтым жыцці!