У святочны дзень
З Табою сустрэўся
Так, што душэўны цень
Зноў агнём загарэўся...
Сэрцы кроў па-іншаму качалі,
Подыхі палкімі сталі,
Мой свет маленькі любоўю штарміла
Як птушаня, што застаўся без крыла
А што ты, каго ты карміла?
Маю палову душы быццам кішэняй насіла
Пакуль птушаня вучылась лятаць
Табе з "вышыні" яго невідаць:
Невідаць ні сэрца, ні болю,
Ні спроб аднакрылага вырвацца ў волю,
Невідаць, што жыве на палову
Свет маленькі птушынага долу
Лепш ведаў бы ён,
Што аднакрылым жыццём
У неба ўзляцець немагчыма,
Што толькі зямля яго дом і айчына. 21.03.2014