Вершы пра каханне

Хлопец на спатканне запрасіў дзяўчыну.
Так хацеў застацца з любай — хоць хвіліну!
Толькі звечарэла, ён пачаў збірацца,
Рукі аж дрыжэлі — як не хвалявацца?!
На месца сустрэчы раненька явіўся,
Паглядзеў навокал — ці не памыліўся?
Раптам чуе крокі. Вось яна, нарэшце!
Запрасіў на лаўку любую прысесці.
Ціха размаўлялі і глядзелі ў вочы,
Вусны цалавалі под покрывам ночы.
Зорачкі лічылі. Ён, як рыцар, кляўся:
— За цябе б да смерці з ворагам змагаўся!
Тут зашапацела нешта пад нагамі..
— Ой, хто ж гэта слухаў, назіраў за намі?
Пачала дзяўчына ў цемру ўглядацца,
А жаніх на лаўцы не жадаў застацца:
— Пойдзем мо дадому, холадна ўжо стала,
І паспаць да ранку часу — зусім мала..
Разышліся хутка — не да цалаванак,
Калі страх падгоніць на матулін ганак!
А з-пад лаўкі выпаўз вожык на дарогу.
Гэта ён, калючка, аб’явіў «трывогу»...