Зноўку ноч... зноўку вершы пішу
І душу сваю выліваю наружу.
Што ў гэты раз табе раскажу?
Я не ведаю, мабыць пра сцюжу?
Як заўсёды чакаю пачатак зімы,
Подых лёгкі ў паветры іскрыстым,
З каміноў старажытных дыму клубы,
Шаці ўзоры на вокнах празрыстых.
Санак рып па дарожцы ў дзіцяцы садок,
Іх цягнуў я заўсёды з сабою,
Аблыселыя дрэвы, удалечы іх змрок,
Што стаяць ў ціхім сне над вадою.
Але гэта не ўсё - сцюжа недзе ўнутры
Соты год нада мною пануе.
Растапіць гэты лёд можа толькі адно,
Што я ўсім сваім сэрцам шаную:
Шчок ружовае ззянне дзяўчынкі адной -
Для мяне яна быццам багацце,
Як яскравая мара - быць заўсёды з табой,
Разам каб падзяліць гэта шчасце.