Сволач-Каханьне душу ўзарвала!
Спаць не дае і жыць не дае...
Як ні ўцякаў, напаткала, дагнала
І з крыважэрнай нянавісьцю бье.
Зь лёту бье ў грудзі, д'яблам сьмяецца!
Танчыць на рэбрах і маршы пяе.
Сэрца кусае, зьмяюкай віецца.
Скуру зьдзірае і кроў маю пье!
Я мусіў хавацца, укленчваць, прасіцца...
Толькі яму мае сьлёзы, як мёд.
Вынік тых енкаў - бы сьмерці маліцца.
Холадам дыша, ў вачах адно лёд.
Катам зласьлівым яно весяліцца,
Жарам марозіць і смажыць ільдом.
У зьдзеках сваіх не жадае спыніцца
Пакуты ў вачніцы мне лье ручаём.
Я думаў каханьне, як кветкі валошак,
Бэзу пахучага, ландышаў, руж...
А вось яно - цісьне прасуючай ношай,
І мне ўжо ня вырвацца, я ўжо ня дуж...
Як будзе мне лёс ад яго ўратавацца,
Розум вярнуць, адарвацца ад пут,
Я буду ўсю рэшту жыцьця спадзявацца
Вярнуць горкі смак тых салодкіх пакут.