На літоўскай Піліма,
У слаўным зацішку,
За братэрства пілі мы
Са звонкіх кілішкаў.
I размова не ціхла,
Не моўкла,
Не гасла,
I віталася песня
Са сціплай
Сяброўкаю —
Казкай.
Сустракалі мы золак у гонкім бары, за мурамі,
Покуль шэры туман
Не залопаў над рэчкай крыламі,
I за ім наўздагон,
Тонкай дзідай працяўшы сасоннік,
Скочыў першы прамень,
Нецярплівы завоблачны коннік.
Залацей,
Галасней
Паплылі,
Загулі,
Заігралі
Пакручастай Вяллі
Выгінастыя хвалі.
А калі ад сяброў,
Зачарованы восеньскім ранкам,
Я цішком адышоў
I падаўся на ўсход Пагулянкай,
Там у шэрай жакетцы такая красуня стаяла,
Што па ёй, як відаць,
Соцень пяць
Жаніхоў уздыхала.
Зазірнуў я у вочы:
Ці можна казаць на іх зоры! —
Пра іх чыстую праўду блакітнае неба гаворыць.
Паглядзеў я на косы:
Ці ж можна казаць на іх пасмы! —
I збаяўся загінуць у светлым гушчары дачасна.
А як глянуў на постаць:
Ці можна назваць яе тонкай! —
Мне здалося: па бруку ідзе маладая сасонка.
Дык чаго ж тыя чэрці, калісьці паехаўшы з дому,
Пад плашчамі імчалі нявестак Будрысу старому?
І каб я не дружыў
З самай лепшай на свеце жанчынай,
Я б застаўся Ў Літве
Па вышэй памянёных прычынах.