Аддаваў цябе лесу, і бору,
I далёкім палям, і лугам.
He было ні жальбы, ні дакору,
Так, здавалася, думаў я сам.
He на іншую сыдзеш планету,
Захачу — даганю, будзе след.
Схамянуўся — ні сцежкі, ні следу,
Толькі луг, толькі лес, толькі свет.
Я гляджу праз гадоў павалоку:
He гукнуць, не дагнаць, не дайсці.
...Усміхаешся блізка здалёку,
Як зялёная зорка ў лісці.