Вершы пра каханне

У хованкі з фіранкамі гуляе
свавольнік-вецер. Белыя лісты
якойсьці кнігі, што чытала ты,
са смехам шапатлівым ён гартае.

I сыпле на старонкі цёплы снег
таполевых зазімкаў, што бялее
па ўсіх завулках, парках і алеях,
што падае ў далоні ціха мне.

А я ў вачах тваіх ізноў тану,
і ўжо не выплыць мне адтуль ніколі,
і дна ніколі мне не дасягнуць.

Ды ўжо інакшай і не трэба долі —

Вецер кідае лісце ў вокны,
пад дажджом каштаны дрыжаць.
Я стаміўся ад гэтай восені,
я стаміўся цябе кахаць.

Спадзявацца, у нешта верыць,
твой сустрэўшы халодны пагляд.
Бачыць сонца ў паўзмроку шэрым,
шлях шукаць да вяртання назад.

Для цябе я — пустое месца.
Гэта ясна было даўно.
I ад сцюжы астылых сэрцаў
не схавацца мне ўсё адно.

Біўся дождж аб мокрыя вокны,

Калі восень зацягне
ўсё празрыстай журбою
на адным з скрыжаванняў
жыццёвых шляхоў,
лёс дазволіць нарэшце
нам спаткацца з табою
пасля ростані нашай —
роўна трыста гадоў.
Паглядзіш ты мне ў вочы
і ўсё мне даруеш,
зразумееш, што жыў я
табою ўвесь час.
I ніхто не заўважыць,
і ніхто не адчуе,