Вершы пра каханне

Калі восень зацягне
ўсё празрыстай журбою
на адным з скрыжаванняў
жыццёвых шляхоў,
лёс дазволіць нарэшце
нам спаткацца з табою
пасля ростані нашай —
роўна трыста гадоў.
Паглядзіш ты мне ў вочы
і ўсё мне даруеш,
зразумееш, што жыў я
табою ўвесь час.
I ніхто не заўважыць,
і ніхто не адчуе,
як па-весняму сонца
ўсміхнецца для нас.
I мы пойдзем з табою
па маўклівай алеі,
і галінамі дрэвы
будуць нас бласлаўляць.
А сляды зацярушыць
залатая завея
так, што потым не зможа
ніхто адшукаць.
Сонца ўвечары знікла
дзесьці за небакраем,
гасне ў хмарах апошні
прамень залаты.
Я іду цераз восень,
я шляхоў тых шукаю,
на якіх мне калісьці
сустрэнешся ты.