Вершы пра каханне

Я прыйшоў да вас, каб сказаць,
Што за горадам ноч, як дзень:
Каля рэчак вербы не спяць,
Ясны месяц стаіць у вадзе.

Там, пры сцежцы, ажыны цвітуць,
Май шугае праз берагі.
Там дзве пары слядоў вядуць
У някошаныя мурагі.

Я прыйшоў да вас, каб сказаць,
Што не раз можна ў свеце кахаць:
Гэта ўсё хлусня, ўсё мана,
Што любоў на зямлі адна.

Хай замерла зямля, як струна,

Я для цябе нішто — цяпер я знаю.
Ды ўсё ж я доляй не абыдзен, не:
Ты не мая, ды ёсць ты у мяне —
Я зноў і зноў кажу табе: «Кахаю...»

У сэрцы — сонца: цокаюць твае
Дзесь чаравічкі тонкія па свеце,
I валасы твае чапае вецер,
Зямля табе сцяжынак петлі ўе.

Як раніца ірдзее у расіне!
Як у ставах стаяць высока дні!
Гатоў я ў леце, поўны дабрыні,
Маліцца мошцы кожнай і расліне.

Пакуль маё сэрца замкнёна было
на цяжкі, як наледзь, замок нявер'я,
Яно здавалася мне з кулачок, не большым.
А гэта ж у ім —
рэкі шырока плывуць,
хвалямі плёскаючы аб берагі,
Лугі вясновыя зіхацяць
золатам лотаці,
незабудак блакітам,
Вятры паднябесныя граюць
на карабельных мачтах напятых,
Сонца гуляе,

Былі тады – ноч,
Ты ў слабенькім паркаліку,
Арэшнік
Ды я, грэшнік.
А зоркі ўсе стаялі, як адна,
У возеры расчыненым, без дна.
А ў беразе праз сон (ці ад савіных лап?) з адчаем
Крычала чайка.
І вабна слалася нам да сцяжыны
Квяцістаю пярынай – канюшына.
І ў шчасця свет вяла (так блізка блузка!)
Конікаў язычніцкая музыка.