Вершы пра каханне

З.

Скрозь туман
Над змерзлаю рачулкай,
Сум зімовы – засняю душы.
Недзе ходіш ты
Далёкай вулкай,
Хоць два словы
Стуль мне напішы.

Як жывеш,
Што робіш вечарамі,
Ці не кволіцца
Малы наш сын?
Ці не хочаш выпалаць
Часамі
Адзіноты горкае
Палын?

Я не знаю,
Хто тут вінаваты,
Ты ці я,
Ці, можа, скрутны лёс? –
Тужыць
Над маёй спусцелай хатай
Голле
Пасірочаных бяроз.

М. З.

Павуцінкі
Бабінага лета
Мо заўчасна леглі
На твой твар?

Шыпшына – не ружа,
Не руш яе, дружа,
Не руш яе, дружа,
Не рві, не чапай,
Хай тут вось пры полі
На вольнае волі
Для вока людскога
Цвіце.

Дзяўчына – не кветка,
Не краска з палетка,
Не руш яе, хлопец,
Не рві, не губі,
Хай ходзіць не з горам,
А з песняй да зораў
Па роднай зямельцы
Сваёй.

Жыццё – не гулянне,
Не цацка – каханне:
Ні грошы, ні сіла
Яго не дадуць,