Вершы пра каханне

Павольна спее навальніца
Сярод засмяглай цішыні...
Буйнымі гронкамі зарніцаў
Змрок набухае ўвышыні.

А постаць белая ў трывозе,
Як здань, мільгае пры акне –
Каханы позніцца ў дарозе:
Хай непагадзь яго міне.

Захвалавалася каханка:
За тупатам дажджын услед
Мільгнуў, асветлены маланкай,
Яго знаёмы сілуэт.

Дыханне сушыць вільгаць твару,
Ад цеплыні ўзаемнай іх